Όπως ο Παλαμάς στους Πατέρες περιμένει την καινούργια γέννα που δεν έρχεται ποτέ, ή όπως ο Καβάφης που περιμένει τους Βαρβάρους που ούτε αυτοί έρχονται ποτέ, έτσι και εγώ σήμερα(με την ίδια λαχτάρα) περιμένω να πραγματοποιήσω μια αγαπημένη συνήθεια που έχω εδώ και 14 πια χρόνια (πάνω από τη μισή μου ζωή δηλαδή). Μια συνήθεια και μια άγρια χαρά που με κάνει να γίνομαι ξανά μικρό παιδί, και να θέλω να κλειστώ σπίτι, μακριά από όλους και όλα, να μείνω μόνος μου και να χαρώ για πάρα πολλές ώρες. Ξέρω για πολλούς αυτό μπορεί να είναι ακατανόητο, να ξενίζει και λίγο, να φαίνεται μικροαστικό να μη συνάδει με το προφίλ του ενήλικου που (ποτέ δεν) προσπάθησα να περάσω, και αν το έκανα σε κάποιους, με συγχωρείτε! Περιμένω κι άλλα πράγματα, κοινές πορείες με τον κόσμο του Κ.Κ.Ε, την πτώση της κυβέρνησης, την άλλη κοινωνία (όπως τουλάχιστον τη φαντάζομαι εγώ), μια κοινωνία από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του που έλεγε και ο σύντροφος Κάρολος. Μέχρι τότε και στα διαλείματα από το δρόμο, στον οποίο πια βγαίνουμε συχνά, αφήστε με να φτιάξω την ομάδα των ονείρων μου στο σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας(το ποδόσφαιρο σύμφωνα με τον Καμύ), η οποία πάντα θα παίζει 4-4-2 σε κάποια παραλλαγή του. "Ladies and gentlemen, England will be playing 4 4 fucking 2".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου