Don Quixote

Don Quixote

30.1.12

Σκέψεις διαβάζοντας τη σκακιστική νουβέλλα..

Ήταν νύχτα. Η τουλάχιστον έτσι νομίζω μιας και τα παντζούρια του σπιτιού του ήταν καιρό κλειστά. Από τότε δηλαδή που αποφάσισε να κόψει παρτίδες με τον έξω κόσμο, κι άρχισε να χτίζει έναν της αρεσκείας του, μέσα στα ντουβάρια της μικρής μονοκατοικίας. Δεν ήθελε και καμιά σχέση μαζί του εδώ που τα λέμε, από τότε που αυτός του είχε πάρει άδικα εκείνη.

Οι φίλοι του είχαν στην αρχή ανησυχήσει, αλλά μετά, άθρωποι είναι, αγανάκτησαν, και στο τέλος κουράστηκαν και τον άφησαν μόνο του. Πήγαιναν αραιά και που καμιά επίσκεψη, κυρίως από περιέργεια και ανησυχία για το αν ζει, αλλά πέραν τούτου, τίποτα περισσότερο.Άλλωστε δε τους έδινε σημασία, ίσα ίσα έδειχνε ενοχλημένος γιατί τον διέκοπταν από την καινούρια του-σε βαθμό μανίας-ενασχόληση. Σκάκι με τον εαυτό του. Όταν λοιπόν έρχονταν, προσπαθούσε να τους διώξει όσο πιο γρήγορα γινόταν για να συνεχίσει. Έτσι έχανε τις μέρες τις βδομάδες, τους μήνες. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Αυτές ήταν μονάδες μέτρησης για τους άλλους, εκεί έξω.

Στο δικό του κόσμο, που μίκραινε συνεχώς  μέχρι να χωρέσει στο ένα τμ της σκακιέρας, ο μόνος χρόνος που είχε σημασία ήταν αυτός της διάρκειας της παρτίδας. Μόνο μετά από κάθε παρτίδα έπαιρνε λίγο χρόνο να συγκεντρωθεί, να χαλαρώσει, να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, και μετά πάλι πίσω. Βλέποντας τον να μετακινεί και τα μαύρα και τα λευκά, δε μπορούσες να πεις αν ο ίδιος είχε διαλέξει να είναι με κάποιο από τα δύο χρώματα. Έπαιζε το καλύτερο παιχνίδι του τόσο υπέρ όσο και ενάντια στον εαυτό του. Κέρδιζε και έχανε ταυτόχρονα σε κάθε παρτίδα, αλλά μόνο αυτός ήξερε πως ποτέ ξανά δε θα άντεχε ακόμα μια ισοπαλία.




27.1.12

Αυπνίες..

Όταν όλοι εμείς που ονειρευόμαστε έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο, ενώσουμε τα όνειρα μας, τότε θα είναι πραγματικά το τέλος της απέραντης μοναξιάς μας.

Οι δρόμοι υπάρχουν, πάρτε τα λιθαράκια σας, και ελάτε..


25.1.12

Και μια μέρα..

Έτσι, μια μέρα, πέρασε στην αιωνιότητα..και σε κάνει να σκέφτεσαι πως οι μπάτσοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δολοφονούν όλα τα καλά που έχει αυτός ο τόπος..Την παιδεία, την ιστορία, το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον μας...Και όχι τίποτα άλλο ρε γαμώτο, περίμενα πως και πως να δω την πρώτη "λαική"(έ νίκο;) ταινία του. Αλλά τι να κάνεις; Και να θες λίγο να απομονωθείς στην κοσμάρα σου, να μη γράψεις, να σε φάει η κατάθλιψη ρε αδερφέ, δε πρόκειται να σε αφήσει κανένας..πάντα κάτι γίνεται, σ'αυτόν τον τόπο το βλακόστρωτο...
Άντε επιτέλους θα πάω σε κείνο το καφενείο στην Άμφισσα, σε κείνο που γυρίστηκε ο Θίασος σε κείνο που εκείνη μου έλεγε πως θα μπω μόνο όταν μπορώ να το νιώσω..καιρός μου..Θα λείψεις σ'αυτή τη γελοία χώρα, με τα σκυφτά ανθρωπάκια-υπηκόους, που σε κοιτάνε στην τσέπη και όχι στα μάτια..θα λείψεις..

23.1.12

Είπαν...

Όλοι οι σύντροφοι-συντρόφισες μου είναι «τρομοκράτες»

-Σχετικά με τον νέο, παρόμοιο με άλλες χώρες, αντιτρομοκρατικό νόμο στην Αργεντινή, για να έχουμε και εμείς την ίδια μαχητική διαμαρτυρία…

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο άνεργος που κλείνει το δρόμο διεκδικώντας εργασία, αξιοπρέπεια και κοινωνική αλλαγή.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η αγρότισσα που αντιστέκεται στις μπουλντόζες και που παλεύει για το δικαίωμα στη γη.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η γυναίκα που διαμαρτύρεται έξω από τον Καθεδρικό Ναό, διεκδικώντας το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση σε δημόσιο νοσοκομείο.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η εκπαιδευτικός που «πιέζει και εκβιάζει» τη κυβέρνηση, κάνοντας χρήση του δικαιώματος στην απεργία, στη προσπάθεια της να βγάλει τον μήνα.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η τραβεστί που φτάνει ως τις πόρτες της Τοπικής Βουλής Του Μπουένος Άιρες απαιτώντας την ανάκληση των αστυνομικών μέτρων καθώς και αυτών που προβλέπονται από τον ποινικό κώδικα.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο δημόσιος υπάλληλος που εδώ και χρόνια εργάζεται ταυτόχρονα παράνομα, παλεύοντας για να τα βγάλει πέρα.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η γυναίκα που καταγγέλλει δικαστές και αστυνομικούς ως συνένοχους των κυκλωμάτων εμπορίας λευκής σάρκας που θέλουν να απαγάγουν τη κόρη της.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο κάτοικος της επαρχίας που καταυλίζεται διαμαρτυρόμενος ενάντια στις ανοιχτές εξορύξεις.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο τρανς που αντιστέκεται στη παθολογικοποίηση και που παλεύει για το πλήρες δικαίωμα στον προσδιορισμό, στην υγεία και στην εργασία.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η επισφαλώς εργαζόμενη των συνεταιρισμών, που καίει λάστιχα για να απαιτήσει εργασιακά δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο μαθητής που καταλαμβάνει το σχολείο του για να απαιτήσει να επισκευάσουν την οροφή του που είναι έτοιμη να πέσει.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο QOM (Άνθρωπος στην διάλεκτο Guaraní των αυτοχθόνων Toba της βόρειας Αργεντινής), που απαιτεί την αναγνώριση της προγονικής του γης.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η λεσβία που δεν θέλει να παντρευτεί και που δείχνει τα στήθια της στον Επίσκοπο, επειδή δεν θέλει ούτε και να είναι «αόρατη»

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η μητέρα που βάζει φωτιά στο εργαστήριο που ετοιμάζει το el paco, (ναρκωτικό παρόμοιο με το crack) που σκοτώνει τα παιδιά της.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ένας από τους 5 χιλιάδες συντρόφους, διωκόμενους για τον αγώνα τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο διαδηλωτής της πικετοφορίας που ανεβαίνει κάθε 26 του μήνα στη γέφυρα Pueyrredón για να φωνάξει ότι ο Darío και ο Maxi (Darío Santillán y Maximiliano Kosteki δύο διαδηλωτές που δολοφονήθηκαν στη διάρκεια διαδήλωσης από την αστυνομία στην Avellaneda του Μπουένος Άιρες στις 26 Ιουνίου 2002) δεν είναι μόνοι.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο βασικός μάρτυρας που εξαφανίστηκε από την ακόμα ατιμώρητη τρομοκρατία του κράτους.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι το παιδί από τη περιοχή της Matanza του Μπουένος Άιρες, που εξαφανίστηκε επειδή αρνήθηκε να κλέψει για την αστυνομία.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο δολοφονημένος από την γραφειοκρατία των συνδικάτων φοιτητής στις σιδηροδρομικές γραμμές.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο νεκρός χωρικός στα χέρια των μισθοφόρων του μοντέλου της (μεταλλαγμένης) Σόγιας.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι μια αργεντινή που πιστεύει ότι η «εθνική» κυβέρνηση δεν πρέπει να εγκρίνει νόμους που απαιτεί η (αμερικανική) Αυτοκρατορία.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ένας αργεντινός που πιστεύει ότι μία «λαϊκή» κυβέρνηση δεν πρέπει να εγκρίνει δρακόντειους νόμους που ποινικοποιούν όσους αγωνίζονται.

Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο οργανωμένος από τα κάτω λαός, που δεν φοβάται ούτε τους νόμους σου ούτε τις σφαίρες σου, και που θα συνεχίσει να παλεύει μέχρι αυτό το βασισμένο στον τρόμο σύστημα να σβήσει οριστικά, μέχρι όλοι-όλες οι «τρομοκράτες» να είμαστε ελεύθεροι….

12.1.12

Είπαν...

Τι είμαι ? Δε ξέρω αν είμαι αναρχικός, αντιεξουσιαστής, αριστερός ή κομμουνιστής. Είμαι μάλλον κάτι πιο απρόβλεπτο… είμαι θυμωμένος ...που να ακουμπήσω ?

11.1.12

Είπαν...

 http://ixologio.tumblr.com/post/15621425707   ακούστε το, ίσως γίνετε καλύτεροι..

Το ηχολόγιο κινήθηκε στην Κόψη της Ουτοπίας διαβάζοντας αποσπάσματα από το έργο της Μαρίας Ταταράκη. 
Ευχαριστώ θερμά, τον γιο της, Μάνο Τζίζεκ για την παραχώρηση του πολύτιμου -ανέκδοτου ως επί το πλείστον- υλικού της.


“Παλεύουμε άοπλοι στη θλίψη τόσης απουσίας. Αλλά τις νύχτες ονειρευόμαστε τους μαθητές μας. Ονειρευόμαστε γέροντες δασκάλους που μας άφησαν ορφανούς. Τις νύχτες αγρυπνούμε κι η θλίψη μας γίνεται Λάμπουσα”.

Αποσπάσματα από το έργο της Μαρίας Ταταράκη μπορείτε να διαβάσετε στο ιστολόγιο “Στην Κόψη της Ουτοπίας”: http://edgeofutopia.blogspot.com/

4.1.12

Η ζωή αναπνέει στη σύγκρουση

 
Ξέρεις τι; Κάποιες φορές πρέπει να γίνεσαι πρωτοχρονιάτικο ρόδι..Μια σύγκρουση τόσο καταστροφική που σου σπάει το "καβούκι"  και αποκαλύπτει ποιος πραγματικά είσαι, Ξεχύνονται οι χυμοί και τα σπόρια σου, ερωτικά θαρρείς, ένας βίαιος, οργασμός-σύγκρουση φρούτου- εδάφους για να πάει καλά η νέα χρονιά. Μια συγκρουση με τον εαυτό και τα στεγανά σου για να αλλάξει ο κόσμος, να ξεδιψάσει με τους χυμούς σου, να καρπίσει τους σπόρους σου.. Γιατί η επανάσταση αρχίζει όταν σπάσουμε τα καβούκια μας, όταν βρεθούμε ελεύθεροι, γυμνοί στο φως, όταν δε θα έχουμε κάτι να χάσουμε. Σπάστε λοιπόν ρόδια μου...