Έκλεισε μια σελίδα βαριά σαν σιδερένια πόρτα πίσω του και βγήκε στον δρόμο. Περίμενε πως θα ήταν πιο ελαφρύς, αλλά δεν ήταν. Σήμερα κουβαλούσε ένα τελείως διαφορετικό βάρος. Οι πλάτες και τα γόνατά του κόντευαν να λυγίσουν στο ύψος της περίστασης. Να περάσουν από κάτω, σκοτώνοντας την αναμονή και φεύγοντας από την πίσω πόρτα, σχεδόν κύριοι. Σχεδόν αναίμακτα. Αλλά φευ, εκεί, θα περίμενε τον άνεμο. Κλαράκι να λυγίσει ή να αντέξει. Ήλπιζε το δεύτερο. Να γίνουν οι πόρτες σελίδες, να ναι όλα πιο απλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου