Θα μπορούσα να έχω πει το ποστ ο χρυσαυγίτης γείτονας, αλλά δεν θα το κάνω για πολλούς και διάφορους λόγους, πρώτος και κύριος δεν είναι η τωρινή μου γειτονιά, αλλά μια άλλη βγαλμένη από το παρελθόν, ο δεύτερος είναι πως χρυσαυγίτης είναι ο γιος του γείτονα κι όχι ο ίδιος απ' όσο διατείνεται.
Μονοκατοικία λοιπόν. Δύο ορόφων. Για όλη την οικογένεια. Σημαία στο ισόγειο (δεν είναι ορατή, αλλά είναι η επίσημη σημαία της χώρας), σημαία στον δεύτερο όροφο (η άλλη, ή όχι και τόσο δημοκρατική, αυτή που χρησιμοποιούσαμε ως το 1978) για να δείξουμε πόσο καλοί πατριώτες είμαστε. Ένας φοίνικας που παραπέμπει σε διαφορετικό πράγμα από το έρμο το φυτό αυτό καθεαυτό και για να δέσει το γλυκό, γαρνιτούρα, για πλέον της 20ετίας τα μπετά για έναν ενδεχόμενο δεύτερο όροφο, όταν αξιωθεί ο Θεός και δώσει ένα εγγονάκι. Τα μπετά βέβαια νομίζω πως πια έχουν χαλάσει, γιατί ο Θεός δεν ήθελε και ο μικρός νεό-φασίστας δεν στάθηκε στο "υψος των περιστάσεων".
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Όλα χωράνε σ' αυτή τη στραβή φωτογραφία που τράβηξα με το κινητό μου. Γιατί ποτέ δεν ήταν στραβός ο γιαλός, πάντα στραβά αρμενίζαμε. Όταν βέβαια έκαιγε ο πράσινος ήλιος, ήμασταν απλά νέο-έλληνες...Στην πορεία, όψιμα, ανακαλύψαμε και τον ακροδεξιό πατριωτισμό και γίναμε νέο-φασίστες. Γιατί ο νέο-φασίστας δεν αγαπάει τη χώρα του, τη βλέπει σαν αγελάδα που τόσο καιρό του έδινε άκοπα το γάλα της και τώρα που την ξεζούμισε, ψάχνει να βρει κάποιον ένοχο κατηγορώντας όλους τους άλλους που βγήκε από τη βολή του.
Τα εγγόνια των χιτών γίναν (νέο)δημοκράτες και Πασόκοι, και τα παιδιά τους γίναν εν μια νυκτί (νέο)χίτες και (νέο)ταγματασφαλίτες, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους...Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Καλώς τα δεχτήκαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου