Μετά τα 31 καιγόμαστε;

Θεσμός κοντεύει να γίνει αυτός ο γενέθλιος απολογισμός. Να, ακόμα δεν άρχισα να γράφω και αμέσως οι βρισιές. Ας το πούμε καλύτερα. Αναγκαία συνθήκη ο απολογισμός. Να διαβώ ένα κατώφλι κλείνοντας μια πόρτα, παίρνοντας μαζί τα απαραίτητα, πετώντας τη σκαρταδούρα.

Σαν την πολιορκία του Μπρεστ οι ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε μέρα λιγοστεύουν τα εφόδια, οι εφεδρείες, οι «καβάτζες» και συ περιμένεις να κρατήσεις μέχρι να ‘ρθουν οι ενισχύσεις. Ποιες ενισχύσεις; Τι ενισχύσεις είναι αυτές;

31. Σαν το παιχνίδι. Χωρίς να έχει τα καλά του παιχνιδιού. Λιγότερες αθροιστικά οι τρίχες του κεφαλιού, περισσότερες οι άσπρες, οι άρρωστες. Λιγότερες οι ώρες ύπνου, περισσότεροι οι εφιάλτες, οι μαύροι κύκλοι, η μαυρισμένη ψυχή. Λιγότερα τα σχέδια, περισσότερη η ρουτίνα, η επανάληψη. Λιγότερη η ελπίδα, περισσότερος ο τρόμος, στους υπολογιστές, στους δρόμους. Λιγότερη η ανθρωπιά, περισσότερες οι ψυχές στον πάτο του Αιγαίου, σε σκοτεινά δυάρια. Αυτά βγάζουν το +1, συγκριτικά με πέρσι τουλάχιστον.

Όχι μόνο αυτά όμως. Μεγάλωσε η απόσταση μεταξύ μας, ή έστω, με κάποιους ήταν εξαρχής μεγάλη. Μεγάλωσε όμως και η ανάγκη να μικρύνει το χάσμα. Να βρούμε εκείνα τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, τις αγκαλιές, τα βλέμματα, τα φιλιά, τις ανάσες που μας παίρνουν. Να τις δίνουμε ο ένας στον άλλο. Να αντέχουμε για να δούμε το μετά.

Να αντέχουμε. Εκεί είναι το κλειδί. Τουλάχιστον για κάποιους. Να αντέχουμε, να ζούμε σε βάρος της επιβίωσης, να καταγράφουμε σε βάρος της διαστρέβλωσης, να δημιουργούμε μια αφήγηση σε βάρος της κυρίαρχης. Για όσο.

Μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις. Από μέσα μας, από δίπλα μας, από τους καλύτερους από μας, από τα βιβλία της Ιστορίας, από το μέλλον, από την άλλη άκρη της γης, από τον καναπέ μας, από το χέρι που θα μας πιάσει και θα μας τραβήξει, από το βλέμμα μας που θα διαλύσει το μακάβριο, με τα πόδια, με τους Μαυροσκούφηδες του τώρα, με ένα υπεραστικό από τον Βορρά.

Μια βόλτα έξω μπορεί να σε απογοητεύσει. Κάποιος μπορεί να σου πει πως μοιάζουν με τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Εγώ πάλι νιώθω Καρχηδόνιος κοιτώντας τους δικούς μου ανθρώπους. Λιγότερο φοβισμένος από πέρσι. Πιο δυνατός, αν κοιτάξω δίπλα μου ξέρω πως μέσα στη σύγχυση, μέσα στον χαμό, μέσα στην ανασφάλεια και στην αναμονή, κάτι έρχεται. Αρκεί μια ματιά στον ουρανό. Ετοιμαστείτε.