Από costinho.tumblr.com
δεν στεναχωριόμαστε λοιπόν για εκείνους που φεύγουν, δεν είναι εκείνοι που πενθούμε.
τη μοναξιά που μεγαλώνει κλαίμε, αυτό που μένει πίσω. το να λιγοστεύουν δίπλα σου τα χρήσιμα και τα μεγάλα. και έτσι, να πληθαίνει ο θόρυβος. να αδειάζει ο κόσμος γύρω σου, να μην αναγνωρίζεις τα πρόσωπα, να μη σου λένε τίποτα. και το ζωντανό, ζωντανό να μη φαίνεται. δεν κλαίμε για τους άλλους, για μας τους ίδιους κλαίμε. το’λεγε ο Λουίτζι στη νεκρή μητέρα του: κλαίω γιατί πλέον εσύ δεν θα μπορείς να με σκέφτεσαι, γιατί δεν θα υπάρχω για σένα. έτσι κι εμείς, δεν θα μπορούμε να είμαστε ποτέ ξανά το κοινό σου ηθοποιέ, δεν θα μας κάνεις να γελάσουμε, δεν θα υπάρχουμε για σένα. κάπως έτσι ορίζεται σιγά σιγά η ανυπαρξία, κάπως έτσι υπάρχουμε πια μόνο μπροστά σε καθρέφτες. και πάλι καλά να λες που πρόλαβε εκείνος ο ποιητής να μας μάθει πως “ό,τι δεν αγαπάει το θάνατο: ο κινηματογράφος”.
θέλω να πω ότι οι άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. τους οφείλουμε μόνο. μέσα στα τόσα χρέη μας, ας έχουμε κι αυτό κι ας το θυμόμαστε που και που. και να γίνεται γέλιο πάλι.
[και καμιά φορά, μαζί με τα κούφια λόγια μας -όλα τα λόγια μας είναι κούφια, τα προσπερνάει στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο η πραγματικότητα· το λέει κι ο Βακαλόπουλος- εκείνες οι εικόνες που ίσως τυχαία επιλέγουμε να τα συμπληρώσουν, τυχαία πάλι και ερήμην τους, ξέρουν να περικλείουν τα πράγματα και το νόημα όλο. last discussion.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου