Don Quixote

Don Quixote

23.10.13

Τα (μελλοντικά) ερείπια του πολiτισμού μας

Του Δημήτρη Γκιούλου
Κυριακή 29/9/2013. Τόπος: Μικρός Πρίγκιπας με τη συνεργασία του Mojo Radio. Λόγος: Tο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "ruins" αφορά την υπόθεση της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πριν τις εκλογές του 2012. «Το χρονικό της άθλιας εκμετάλλευσης άρρωστων και ανήμπορων συνανθρώπων για κομματική χρήση και σκοπιμότητες και πως εξουσία και ΜΜΕ χρησιμοποιούν την εικόνα και ψεύδη για να χειραγωγήσουν τους πολίτες για να τους ποτίσουν με φόβο ώστε να καταφύγουν αυτόματα στην ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια». Όπως τέλος πάντων είναι με λόγια των συντελεστών το ρεζουμέ της υπόθεσης. Ένα πολύ καλοδουλεμένο ντοκιμαντέρ που μα δείχνει πως είναι να φτιάχνεις ιστορία από την πλευρά του αδυνάμου, μιας και στη συγκεκριμένη περίπτωση το κράτος παρανόμησε, διαπόμπευσε και κατέστρεψε εύθραυστες ανθρώπινες ζωές με σκοπό το πρόσκαιρο μικροπολιτικό συμφέρον.
Αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται αρχικά. Το ίδιο το ντοκιμαντέρ όμως (διακριτικά), αλλά και η πολύ σύγχρονη ιστορία (και αυτή κάπως υπόγεια αλήθεια είναι) δείχνει μια στροφή των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών στο συντηρητισμό και την επίθεση σε αυτό που ονομάζουμε περιθώριο. Αντισυστημικοί του κάθε είδους, ναρκομανείς, πόρνες, ασθενείς και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να ταράξει την εικόνα του φυσιολογικού, του καθώς πρέπει, του αθάνατου δυτικού ανθρώπου, πρέπει να «εξαφανιστούν» για να πάψουν να προκαλούν οποιουδήποτε είδους ταραχή. Ο άνθρωπος πρέπει να μένει προσηλωμένος στο στόχο που του έχει τεθεί. Να εργάζεται, να καταναλώνει και να σκέφτεται όσο το δυνατόν λιγότερο. Να αποκτά από νωρίς την αίσθηση του προγράμματος και η επιτυχία του να εξαρτάται από τη συνεχόμενη κατάκτηση στόχων. Να είναι υγιής και ακμαίος, να κάνει το ίδιος υγιείς απογόνους που θα συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι. Αξίες ανθρωπιστικές του διαφωτισμού χάνονται, η μνήμη παύει να είναι εργαλείο μελέτης της εξέλιξης και όλα υποτάσσονται στην ατομικότητα και σε μια σύγχρονη θεώρηση του νόμου της ζούγκλας. Οι ατομικές ελευθερίες είναι είδος προς εξαφάνιση και σε αντάλλαγμα ζητάμε όλο και περισσότερη ασφάλεια. Στην τελική έχουμε μια νίκη του σώματος (ύλη) απέναντι στο πνεύμα, κάτι που φοβάμαι πως μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα καταστροφικό.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP#10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου