Η θυσία

Σκότωνε τους χαρακτήρες πέντε-πέντε για να φτιάξει λέξεις, φράσεις, προτάσεις, ένα γράμμα, πολλά γράμματα. Γράμματα που δε θα έστελνε ποτέ. Τι φρίκη, τι άσκοπη σφαγή. Άραγε υπήρχε δικαστήριο να τον καταδικάσει για αυτή τη γενοκτονία;

Το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Θυμάται την τελευταία φορά που μίλησαν στο τηλέφωνο, πάνε χρόνια από τότε. Και μετά σιγή, μεγάλη σιγή. Και έκλεισαν το τηλέφωνο. Ψέματα, αυτή έκλεισε το τηλέφωνο κι αυτός έμεινε καταδικασμένος να την συναντά μόνο με το βλέμμα του. Όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις του αχρηστεμένες.

Σιγά σιγά ατόνησαν και οι μνήμες, για αυτό και τα γράμματα. Για να μπορεί  να θυμάται, ε, και να ξεφεύγει και κάπως το βλέμμα του από την εικόνα της –αστεία πράγματα. Πενήντα χρόνια τώρα. Χρόνια που μόνο αυτός μεγάλωνε, αυτή έμενε πεισματικά ίδια, μεγαλώνοντας έτσι την τιμωρία του. Κι αυτός συνέχιζε να σκοτώνει χαρακτήρες και να χαρίζει βλέμματα. Να χαρίζει χαρακτήρες και να σκοτώνει βλέμματα.

Τι έγινε μη με ρωτάτε, το ξέρετε πως αυτές οι ιστορίες δεν έχουν ποτέ καλό τέλος. Ας πιούμε λοιπόν το ποτό μας κι ας ελπίσουμε πως οι θυσίες των λέξεών μας κι όσες άλλες θυσίες, μόνο μάταιες δε θα είναι.