"Η δυστυχία είναι μόνιμη. Η ευτυχία χάνεται σε στιγμές". Έτσι μου είπε και με έβαλε σε σκέψεις. Μια ανθρώπινη ιστορία γραμμένη με τα γράμματα της δυστυχίας, με κείνα τα χαμένα δευτερόλεπτα (δε κάνουν παραπάνω από λεπτό αν τα αθροίσεις) που αναρωτιέσαι το "γιατί". Γιατί δεν έκανες, γτ δε μίλησες, γιατί. Και έτσι μας μένει ο ρόλος του να ζήσουμε στη δυστυχία, να γράψουμε για αυτή. "Είμαστε μπροστά από την εποχή μας" ξανάπε, "φυσικά και θα δυστυχήσουμε". Μα αν γράψω θα καώ σαν κεράκι -από αυτά τα φτηνιάρικα των Τζάμπο, πριν περάσει καν το βράδυ. "Κάντο", είπε και έκλεισε το τηλέφωνο, λέγοντάς μου να προσέχω. Πόση αντίφαση να χωρέσει σε μια πρόταση. Και να 'μαι εδώ μαζεύοντας σκόρπιες λέξεις μέσα στο χάος του μυαλού μου προσπαθώντας να διηγηθώ ιστορίες. Αυτή είναι η ανάγκη μου. Για μοίρα δε ξέρω. Νομίζω πως μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα, αλλά σίγουρα μέσα σ' αυτό νιώθω πιο άνετα. Τυλίγω τη ψυχή μου φιόγκο και τη χαρίζω σε αντίτυπα, σε βιουζ, σε λάικς. Ξέρω γω, μου αρκεί να βρείτε μέσα σ'αυτό τον εαυτό σας. Εγώ; Α, εγώ δε ξέρω, θα ζω για να γράφω και να καίγομαι λίγο λίγο κάθε φορά, ελπίζοντας να βρω έστω και λίγη λάμψη. Ας αρχίσουμε λοιπόν το νέο μας ταξίδι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου