"Με δυο σφαίρες στο κεφάλι πυροβολήθηκε η θέληση των Ανθρώπων να αντισταθούν στην πολιτική του διαρκούς κέρδους. Θανατώθηκε προς στιγμή μέσα απ' το άψυχο σώμα του 23χρονου Κάρλο Τζουλιάνι, που αφού εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τους δούλους, των κυρίων που ζουν στα παλάτσα, ξανασκοτώθηκε από τις ρόδες του τζιπ, που πέρασε από πάνω του για σιγουριά. Οτι δεν θα ξανασηκωθεί να τους πετάξει τον πυροσβεστήρα, φωνάζοντάς τους κατάμουτρα την Αλήθεια που φρικιάζουν ν' ακούσουν. Οτ' είναι τυλιγμένοι με πανοπλίες παλιάτσικες, σηματάκια, κορδονάκια, φιγουρατζίδικα εξαρτήματα μιας αποκριάς που κορδώνεται μπροστά στον καθρέφτη, και προσπαθεί να ντύσει το μηδέν με κάτι που να το κάνει μισό, έστω, ένα. Αλλά ο τρόμος παραμένει. Ζωγραφισμένος στις πανοπλίες που μαρτυρούν τη γύμνια. Εξοπλισμοί στο κεφάλι για προστασία από όπλα που κανείς ποτέ διαδηλωτής δεν έχει. Εξοπλισμοί στο σώμα για προστασία από όπλα, που κανείς ποτέ διαδηλωτής -ούτε οι ακραίοι- δεν έχει. Εξοπλισμοί στα πόδια για προστασία από όπλα, που κανείς ποτέ πολίτης -ούτε οι ακραίοι- δεν έχει. Εξοπλισμοί στα χέρια για προστασία απ' τις πέτρες και για απάντηση στις πέτρες σφαίρες, χημικά, ραβδιά, για έναν πόλεμο, που κανείς διαδηλωτής δεν άνοιξε με όπλα.Ενας κινούμενος τρόμος, τρομοκρατημένος, φοβισμένος μέχρι τη ραχοκοκαλιά, ένα κινούμενο καθοδηγούμενο εκπαιδευμένο να κινείται από ένα μόνο ένστικτο: το φόβο. Αυτόν που του εμπνέει ο καλογυαλισμένος κύριος με το κουστούμι μέσα στην απαστράπτουσα λιμουζίνα που παριστάνει τον εκπρόσωπο του λαού. Κι αυτός, ένα φοβισμένο ανθρωπάκι, με ξεχωριστή αντρειοσύνη όταν απέναντι κουνάει το δάχτυλο στον αφελή, αμόρφωτο, εκβιαζόμενο απ' την ανεργία της κόρης ψηφοφόρο, αλλά πρόθυμο ταραγμένο οσφυοκάμπτη, όταν του κουνήσει το δάχτυλο το πραγματικό αφεντικό, που κρύβεται -ή δεν κρύβεται- πίσω από την αναπαυτική πολυθρόνα των μπίσνες. Των κάθε είδους μπίσνες. Από αυτές που πωλούνται ως δημόσιο συμφέρον μέχρι εκείνες που βαφτίζονται εθνικό συμφέρον, κοινοτικό συμφέρον, διεθνής εικόνα, παγκόσμια ισορροπία νέα τάξη πραγμάτων, που είναι τόσο παλιά όσο παλιός είναι και ο πρώτος πρωτόγονος που αμφισβήτησε τη γεροντοκρατία των σπηλαίων. Οταν με ρωτάνε το ίδιο πάντα ερώτημα, σκέφτομαι την ίδια πάντα απάντηση. Θυμάσαι στις παλιές φτωχικές γειτονιές πόσο κοντά, πόσο ζεστά ήταν οι άνθρωποι μεταξύ τους; Πόσο συχνά γελούσαν, τραγουδούσαν, κλαίγαν αντάμα, εμπιστεύονταν τον μπακάλη, ελέγχανε τον μανάβη και τον φούρναρη; Θυμάσαι πόσο αφεντικά ήταν του σπιτικού τους;Κοίταξε γύρω σου. Κοίτα τον εαυτό σου, το σπίτι σου. Και μέτρα. Κοίταξε τον πατέρα σου και τη μάνα σου. Και ρώτα μια νύχτα ειλικρινά το μέσα σου. Σαν αφεντικό του εαυτού σου και της φαμίλιας σου, σαν ελεύθερος άνθρωπος να διαλέγεις, να ορίζεις την τύχη σου, σαν ευτυχισμένος, γεμάτος, πλήρης άνθρωπος, είσαι μπροστά ή πίσω απ' τους γόνους σου;Και μέτρα και το ποσοστό της ευθύνης που σου αναλογεί, που αναλογεί στον καθένα μας για το πιο μεγάλο έγκλημα που διαπράττουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή σε βάρος της ίδιας μας της ζωής: Ανεχόμαστε. Αδιαμαρτύρητα. Υποτελικά. Αβουλα. Ανεχόμαστε. Αυτό είναι το όπλο των εκμαυλιστών μας. Οτι ανεχόμαστε. Γι' αυτό καθείς που δεν ανέχεται είναι απειλή μεγάλη. Γι' αυτό ο Τζουλιάνι, και κάθε Τζουλιάνι έπρεπε να πεθάνει. Και να συνθλιβεί για σιγουριά. Οσο πιο πολύ τον πατάτε, τόσο πιο βαθιά φυτρώνει στο χώμα. Κι όσο πιο βαθιά φυτρώνει, τόσο πιο μεγάλο γίνεται το λουλούδι του. Κάρλο Τζουλιάνι, σε έσπειρε όπως πάντα το χέρι του θεριστή. Και σε ποτίζουν όπως πάντα τα δάκρυα των άδολων Ανθρώπων. Θα γίνεις το άνθος μιας ακόμη καλλιέργειας. Στα χωράφια απ' όπου παίρνουμε τον καρπό της Ελπίδας. Για ένα καλύτερο αύριο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου