Δεν έχω δει ακόμα Μουντιάλ. Συνειδητό μποϊκοτάζ που ξέρω πως δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά περισσότερο σαν ένα τεστ για τον εαυτό μου, τίποτα περισσότερο. Να ξέρω πως μπορώ να αποστρέψω το βλέμμα από τη μαυρίλα που πλασάρουν με χρυσόσκονη και αίμα.
Και στην τελική, καλύτερα. Η αγαπημένη μου Αγγλία (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αγαπώ παθολογικά αυτή τη χώρα και την κουλτούρα της), καθώς και οι Χιλιανοί κι οι Ουρουγουανοί έφυγαν ήδη, οπότε πρακτικά χανόταν και το υποτιθέμενο οπαδικό ενδιαφέρον.
Σήμερα παίζουν 2 χώρες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η κεντρική Αμερική συναντά την νότια Ευρώπη. Διαβάζω για την Κόστα Ρίκα:
"Η Κόστα Ρίκα είναι γνωστή για την προοδευτική περιβαλλοντική πολιτική της και είναι η μόνη χώρα που πληροί τα πέντε κριτήρια που καθορίζονται για τη μέτρηση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας. Η Κόστα Ρίκα δεν έχει καθόλου στρατό! Είναι επιπλέον η πιο δημοκρατική χώρα της περιοχής, καθώς έχει συνεχή δημοκρατία από το 1948 (καμία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερική δεν το έχει καταφέρει). Τα χρήματα που θα απαιτούνταν για τη συντήρηση στρατού διοχετεύονται στην παιδεία, τη φροντίδα του περιβάλλοντος και τον πολιτισμό! Η Κόστα Ρίκα είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, σύμφωνα με το δείκτη Happy Planet Index (HPI), μάλιστα το 2012 κατάκτησε την πρώτη θέση στη λίστα."
Από την άλλη διαβάζω για την Ελλάδα:
"Την τέταρτη θέση ανάμεσα στις δέκα πιο δυστυχισμένες χώρες του κόσμου καταλαμβάνει η Ελλάδα, όπως δείχνουν τα στοιχεία έρευνας της Gallup.
Μάλιστα, η Ελλάδα βρίσκεται μόλις μία θέση πάνω από τη Συρία, η οποία μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο."
Δεν θα αλλάξει κάτι λοιπόν στη ζωή των ευτυχισμένων Κοσταρικανών αν σήμερα αποκλειστούν από την Ελλάδα. Θα ήταν όμως πολύ άσχημο, για την τέταρτη πιο δυστυχισμένη χώρα στον κόσμο να ψάχνει ανάταση μέσα από εθνικές επιτυχίες βασισμένες σε μια μπάλα ποδοσφαίρου. Γιατί δυστυχώς αυτό θα γίνει. Άλλωστε στη χώρα του ξερού, χωμάτινου καλοκαιριού, του καυτού ήλιου και των πάλαι ποτέ χαρούμενων ανθρώπων, έχουμε μάθει κι η χαρά μας να είναι κάλπικη, με ανάθεση, σαν τις ευθύνες μας. Η εικόνα μετά τον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού, ήταν αποκρουστική. Χιλιάδες να βγαίνουν στις πλατείες και να πανηγυρίζουν, όταν δεν έχουν βγει ούτε μια φορά την τελευταία τετραετία να διαμαρτυρηθούν για την (ν)τροπή που έχουν πάρει οι ζωές τους.
Σήμερα λοιπόν, στο καταπράσινο γήπεδο μιας πολύ πληγωμένης χώρας, κάτω από τους προβολείς του καπιταλισμού και τα εκατομμύρια, πρόθυμα να καταναλώσουν τη στιγμή βλέμματα, συναντιέται η ευτυχία με τη δυστυχία. Ευχή μου, να κερδίσει η ομορφιά.
Υγ: Κόστα Ρικα aka πλούσια ακτή. Εδώ τις ξεπουλάμε τις ακτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου