Η κουζίνα

Έκλεισε τα μάτια της κουζίνας και την αποχαιρέτησε βουβά. Για πάντα. Είχε έρθει καιρός για δίαιτα. Αναγκαστική αυτή τη φορά. Μαζί με την κουζίνα θα άφηνε και το σπίτι –ήταν επιπλωμένο. Θα άφηνε πρακτικά τη ζωή του για τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον, πρακτικά όσο θυμόταν τον ενήλικο εαυτό του δηλαδή. Τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής του ήταν η προσπάθεια απόδρασης από τη φυλακή της ελληνικής επαρχίας, μια προσπάθεια που ολοκληρώνεται με τις πανελλήνιες, συνήθως τελικά σαν ολοκλήρωση της ποινής λόγω καλής διαγωγής. Όχι πως δεν έζησε καλές στιγμές σαν παιδί, φυσικά και υπήρχαν πολλές τέτοιες και μάλλον ή ανάγκη να ζήσει περισσότερες τέτοιες τον έκανε να πετάξει τη σκούφια του με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Τη βαλίτσα με τα ρούχα του την είχε φορτώσει νωρίτερα.

Το σπίτι στον τόπο σπουδών δε το πολυψύρισε, το βρήκε πολύ εύκολα, δυαράκι, επιπλωμένο σε διώροφη κατοικία με πίσω κήπο, απόκεντρο για να μπορεί να κάνει και τις βόλτες του και η από πάνω να μένει –πλην καλοκαιριών- στον Καναδά. Τυχερή μα και τέλεια επιλογή. Σιγά σιγά άρχισαν να αραιώνουν τα ταξίδια προς το σπίτι του, αλλά και οι επισκέψεις των γονιών του. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το ότι έμαθε να μαγειρεύει. Η δυνατότητα του να φτιάχνει μόνος του το φαγητό του, του έδωσε μια ανεξαρτησία που δεν είχε φανταστεί. Εντάξει και το πλυντήριο ήταν χρήσιμο, αλλά το άλλο ήταν βασική ανάγκη. Ήταν το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, ήταν αυτό που τον έκανε ανεξάρτητο, το πρώτο σκαλοπάτι για την άνοδο. Ήξερε πως αν είχε ρεύμα και νερό, δε θα έμενε ποτέ νηστικός. Το πιο σημαντικό πράγμα.

Για αυτό και τώρα, 10 χρόνια μετά, αποχαιρετώντας αυτή την σκληροτράχηλη κουζίνα, κλείνοντάς της τα μάτια για τελευταία φορά, ένιωθε πως αποχαιρετούσε έναν δικό του άνθρωπο. Η πιο σημαντική απώλεια, που κουβαλούσε μαζί της την αβεβαιότητα για το αύριο. Έκλεισε βαρύς την πόρτα πίσω του.  Ένιωθε ξανά πως άρχιζε από την αρχή. Αυτή τη φορά, χωρίς τον ενθουσιασμό της πρώτης.