Έσβησε τα φώτα και χώθηκε κάτω από τα βαριά σκεπάσματα, έξω από αυτά το κρύο ήταν ανυπόφορο και τουλάχιστον για φέτος είχε ξεχάσει τη δυνατότητα της θέρμανσης, έτσι ήταν μια ανακούφιση το να χωθεί στην ασφάλεια του κρεβατιού του. Τα πράγματα ήταν άσχημα εκεί έξω και είχε ανάγκη να φτιάχνει το δικό του καταφύγιο. Έστω και για λίγες ώρες. Ξάπλωνε και αγκάλιαζε το μαξιλάρι με όλο του κορμί, έτσι όπως ήταν μωρό, και μέσα στην ησυχία της νύχτας, ευτυχισμένος, κοιμόταν.
Όταν λοιπόν το κορμί ηρεμούσε και έριχνε τις αναπνοές του, ξυπνούσε το μυαλό. Εκεί δεν υπήρχαν προβλήματα, εκεί, υπήρχαν περιπέτειες και αυτός ήταν ο ήρωας που στο τέλος πάντα τα κατάφερνε. Σιγά σιγά το κορμί του έβγαινε από την εμβρυακή στάση και συμμετείχε ακούσια, άλλοτε με σπασμωδικές κινήσεις κι άλλοτε λίγο πιο συντονισμένα στις προσταγές του εγκεφάλου. Κάποιος ουδέτερος παρατηρητής απλά θα το έλεγε εκνευριστικό στριφογύρισμα, αλλά εκείνη την ώρα κέρδιζε επαναστάσεις και ωραίες γυναίκες.
Το μωρό κοιμόταν και κατά τη διάρκεια της νύχτας γινόταν και ξυπνούσε άντρας έτοιμος να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Τι κρίμα που δε θυμόταν ποτέ τα όνειρά του και αυτό που τελικά έμενε ήταν μια φοβερή κούραση που τοην κουβαλούσε όλη την υπόλοιπη, βαρετή και αδιάφορη μέρα του. Άσχημοι καιροί για ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου