Προέρχομαι από τρεις γενιές δυστυχισμένων ανθρώπων. Τουλάχιστον τόσες μπορώ να θυμηθώ, τόσες είδα. Αυτό που μπορώ να πω σαν παρατηρητής αλλά και σαν κεντρικός χορευτής αυτού του παράξενου χορού του Ζαλόγγου, είναι πως κάθε γενιά είναι και πιο βελτιωμένη. Κάθε γενιά στο θέμα δυστυχία σπάει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ με εμφατικό τρόπο. Προφανώς φταίει πως κάθε γενιά έχει πολύ πιο καλά "συμπληρώματα", κοινωνικές προσλαμβάνουσες, ή τέλος πάντων όπως θέλετε πείτε το, αλλά και ζωντανά στα μάτια της τα ρεκόρ των προγόνων να φωνάζουν πως θέλουν να καταρριφθούν, να τεθεί ο πήχης όλο και ψηλότερα, να επιβεβαιωθείς ακόμα μια φορά.
Και φυσικά και τα καταφέρνω, δεν είναι πολύ δύσκολο, είπαμε, άμα έχεις την τεχνογνωσία, το περιβάλλον και σωστά ινδάλματα, μπορείς να πας πολύ ψηλά οπουδήποτε. Άλλωστε, δε νομίζω πως ξέρω να ζω διαφορετικά, κάποιες φορές ναι, έχω νιώσει ευτυχισμένος, αλλά να, προσπαθούσα πρόσφατα να περιγράψω την ευτυχία και δεν τα κατάφερα, δε ξέρω ποιες λέξεις τη ντύνουν, ποια κατάσταση ονομάζεται έτσι, μη γελάτε, αναρωτηθείτε αν και εσείς μπορείτε και θα δείτε ότι είμαστε πολλοί.
Δε νομίζω πως μου λείπουν τα εφόδια να πρωταγωνιστήσω σε κάποιο άλλο σπορ, η στόχευση μου λείπει, αλλά που θα μου πάει, θα το βρω ή έστω θα προσπαθήσω, αλλά να, είναι κάποιες μέρες που νιώθω σαν καναρίνι, που του ανοίγουν επιτέλους το κλουβί κι αυτό δειλιάζει να φύγει. κι έτσι κάθομαι στο μπορντό καναπέ μου κοιτάζωντας το ταβάνι, προσπαθώντας να σκεφτώ τρόπους να "κατσκευάσω" την ευτυχία, αν και έχω την εντύπωση πως είναι εκεί έξω και μας συναντάει που και πού, αρκεί να βάζουμε την ακριβοθώρητη μουτράκλα μας στη διαδικασία να χαρούμε τις στιγμές μαζί της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου