Το πολιτικό σύστημα έχει μετατραπεί σε έναν οχετό χωρίς προηγούμενο. Για να διαχειριστεί την οικονομική κρίση, το Κεφάλαιο δεν βρίσκει να επιστρατεύσει τίποτα καλύτερο από αποτυχημένους βοηθούς παρουσιαστές πρωινάδικων, χωροφύλακες του '50 που ονειρεύονται να γίνουν Μακάρθι με φάτσα Πρέκα, βλαχαδερά λαμόγια, διανοούμενους της πορδής που ανασύρθηκαν από τη μούργα της ακροδεξιάς ή της αταλαντοσύνης, πειραγμένα βίντεα, κοινοβουλευτικά τσίρκα, κατά συρροή δολοφονόνους ναζιστές με αγράμματους καθυστερημένους μπράβους για εκπροσώπους και πρετεντέρηδες που παριστάνουν ότι δε θυμούνται τι άκουσαν πριν από πέντε λεπτά. Ουτε καν ΟΥΝΡΑ έχουν, να βουλώνει στόματα με το κουτάλι.
Κι όμως, απέναντι σε αυτό το συνοθύλευμα του απόλυτου τίποτα, μια ολόκληρη κοινωνία στέκει αμήχανη. Βλέπει τα βρέφη να πεθαίνουν από ασιτία και πιστεύει ότι φταίει η μάνα τους. Γκρινιάζει για την απεργία στο Μετρό, αντιπαθεί τους μετανάστες και αυτούς τους περίεργους στις καταλήψεις που της ενοχλούν το ατομικιστικό όνειρο περισσότερο κι από την οικονομική κατάρρευση.
Η ιστορία θα καγχάσει κατά πάσα πιθανότητα με το μέσο Ελληνα μαλάκα της κρίσης.
Οσοι όμως λησμονήσαμε να καλλιεργήσουμε σε αυτή τη θλιβερή κοινωνία μια στοιχειώδη αντικαπιταλιστική κουλτούρα, οργανώνοντας την καθημερινή ζωή στο συνδικάτο, στη δουλειά, στη γειτονιά, αρκούμενοι σε τσάτρα πάτρα πολιτικές επικαλύψεις του μικρόκοσμού μας, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τα αποτελέσματά μας.
Τώρα που το Κεφάλαιο επιχειρεί να καλύψει το χαμένο άρτο με ακόμα περισσότερα και πιο χυδαία θεάματα, άντε μίλα εσύ για το ψωμί και τα τριαντάφυλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου