Μια ιστορία του δρόμου παρτ του

Ναι, ήταν άνεργος. Το γεγονός αυτό αυτομάτως τον τοποθετούσε σε μια ισχυρή πλειοψηφία, τουλάχιστον για την ηλικία του, και από την άλλη του έδινε το χρόνο που ζητούσε για να δημιουργήσει. Κόντρα σε οτιδήποτε άκουγε και περνούσε σαν κυρίαρχη σκέψη, αυτός έβρισκε το 8ωρο αποκρουστικό, και συνεπώς έμοιζε ευτυχισμένος στη συγκεκριμένη εποχή. Εντάξει, υπήρχαν κάποια ντεσαβαντάζ, όπως ότι έπρεπε να ζει μαζί με τη μάνα του από τη σύνταξη του πατέρα του και να μένει ακόμα και τώρα, λίγο μετά τα πρώτα -άντα στο σπίτι των γονιών του, αλλά και πάλι, κανεις δεν είναι τέλειος. Ούτε και γκόμενα είχε, αλλά τουλάχιστον  είχε καλή σύνδεση στο Ιντερνετ και φαντασία, άλλωστε ήταν πεπεισμένος πως όλα αυτά ήταν "δανεικά" και κάποτε θα έβρισκε την πραγματική ευτυχία και τότε δε θα τον ένοιαζε τίποτα. Σιγά μη μπορούσε να ορίσει τι είναι πραγματική ευτυχία, αλλά και ποιος μπορεί. Στο παζλ των στιγμών που μπορούσε να χαρακτηρίσει ευτυχισμένες σίγουρα έλειπαν αρκετά κομμάτια για να προσπαθήσουμε να κάνουμε έστω και μια αν-ασφαλή εκτίμηση για το τι εικόνα επρόκειτο να σχηματιστεί.

Έγραφε, ζωγράφιζε, φωτογράφιζε. Προσπαθούσε να ανακαλύψει σε τι ήταν καλός, γενικά το κυνηγούσε το πράγμα, δε το άφηνε στην ησυχία του. Ήταν σίγουρος πως θα είχε κάποιο ταλέντο που θα του εξασφλαλιζε αυτά που λέγαμε μια παράγραφο πιο πάνω, και έτσι δεν προνοούσε για καμιά καβάτζα. Είχε και τις εμμονές του είναι αλήθεια, αλλά ποιος δεν έχει και ποιος δεν έχει νιώσει το κέντρο του κόσμου έστω και για μια φορά στη ζωή του. Δείξτε μου έναν τέτοιο κάποιο και γω θα σταματήσω να γράφω εδώ!

Η κύρια εμμονή του είναι πως του άρεσε να σκαρώνει σενάρια. Εκεί που ήταν αμέριμνος και οδηγούσε πχ το αυτοκίνητο της  μάνας του, άρχιζε να καταδιώκει τον μπροστινό του λες και βρισκόταν σε κάποιο κακόγουστο αστυνομικό μπι μουβι. Αγαπημένο σενάριο, του είχε κοστίσει ένα σπασμένο φανάρι και τρία σπασμένα πλευρά (σε διαφορετικές περιπτώσεις). Άλλες φορές άρχιζε κουβέντες με αγνώστους, πόσοι είχαν πάει σπίτι τους νομίζοντας πως είναι κερατάδες ή πως χρωστάνε 3 καταναλωτικά δάνεια δε λέγεται-από αυτό δεν είχε φάει ξύλο είναι αλήθεια. Πάντως πίστευε πως "αναστατώνοντάς" τους θα γέμιζε τη μίζερη-για αυτόν ζωή τους. Όλες τις ζωές τις θεωρούσε μίζερες a priori, μια μικρή σύμβαση που του επέτρεπε να "δημιουργει" τα σενάρια του όποτε ήθελε και χωρίς πρώτα να κάνει "background check"(που λένε και στο hollywood) στο εκάστοτε καστ.

Και έτσι,  όταν μια μέρα βρέθηκε στη μέση μιας "διασταύρωσης πυρών" σε ληστεία τράπεζας, και λίγο πριν αποδημήσει εις οπουδήποτε εκτός από δω,χάρη στην καθυστέρηση του ασθενοφόρου που αργότερα θα μαθαίναμε πως είχε πάει να παραλάβει κάποιον μάλλον ακροδεξιό που είχε φάει μια γλάστρα στο κεφάλι και ούτε αυτός εν τέλει τη γλίτωσε, αναλογίστηκε, για πρώτη φορά ίσως, πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω του, και πως τα σενάρια του ωχριούσαν μπροστά στην πραγματική ζωή...Εκεί ήταν ένας κομπάρσος..Ένας μάλλον σκληρός τρόπος για να μάθεις ένα μάθημα που πιθανότατα δε θα σου χρησιμέυσει ποτέ, αλλά και πάλι, μπορούμε πάντα να ελπίζουμε στην μεταθάνατον συνέχεια...