Μην σας παραξενεύει ο τίτλος ας μας ψυλλιάσει η ίδια η πραγματικότητα, που κάτι τα δημοσιεύματα, κάτι τα βίντεο, κάτι η τηλεόραση, κάτι οι φιλικές κουβέντες πληθαίνουν στον λόγο μας. Γιατί ο Ξένιος Δίας, τα πογκρόμ, οι ρητορείες του Γεωργιάδη και του Πάγκαλου, τα σούρτα φέρτα με τις ευρωπαϊκές εταίρες του κεφαλαίου, όλα είναι απλά ενδεικτικά μιας κατάστασης που ήδη βιώνεται. Όσοι έχουν παίξει σκάκι ή έχουν δει έστω μια φορά το “Revolver” του Guy Ritchie θα θυμούνται πως ξεκινάει η ταινία αλλά και την διήγηση του πρωταγωνιστή για το πως σκαρώνεται η τέλεια κομπίνα. Αρχικά εμφανίζεται ο, από ότι φαίνεται αιώνιος, Νικολό Μακιαβέλι και με την γνωστή προτροπή του περί πολέμου, δηλαδή πως δεν γίνεται να αποφύγεις έναν πόλεμο παρά μόνο να τον καθυστερήσεις προς όφελος του αντιπάλου, αλλά είπαμε ο “Ηγεμόνας” είναι ένα βιβλίο με μεγάλη σοφία αποτυπωμένη. Και έρχεται μετά η προτροπή του πρωταγωνιστή για το πως να κοροϊδέψεις τον αντίπαλο δίνοντάς του κομμάτια ώστε να τον φέρεις στην θέση που θέλεις, τότε τον κάνεις να νιώθει πως είναι αυτός ο θηρευτής και εσύ το θύμα, και όταν όλα αλλάζουν χάνεται το σύμπαν γύρω του. Εδώ πολλά ιστορικά παραδείγματα, ίσως περισσότερα και από τα σκακιστικά. Από την μπλόφα των Συμμάχων που έκανε την απόβαση της Νορμανδίας εφικτή μέχρι το ολέθριο λάθος των Γάλλων να επενδύσουν στην γραμμή Μαζινό ενώ ο αντίπαλος επένδυε στα τανκς και την αεροπορία με αποτέλεσμα να καταληφθεί αναίμακτα η Γαλλία με την γραμμή Μαζινό άθικτη, όλα αυτά στο θέατρο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με την πραγματικότητα του σήμερα πέρα από τις αντιστοιχίες του τότε και τώρα φασισμού ; Τόσες ώστε να ψυλλιαστούμε πως σπρωχνόμαστε σε μια και μόνη απάντηση που θα μας οδηγήσει στον όλεθρο.
Ο εμφύλιος με την έννοια που του δίνεται από την κοινωνική πλειοψηφία, δηλαδή του πολέμου μεταξύ ομοεθνών δεν τελείωσε ποτέ και σίγουρα δεν άρχισε με το έπος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Είναι ζωντανός σε κάθε χώρα που σέβεται τον καπιταλισμό της και τα στρατόπεδα είναι από καιρό μοιρασμένα, στο ένα είναι το κεφάλαιο με όλα τα μέλη, τσιράκια και μπράβους του και από την άλλη η εργατική τάξη. Σίγουρα ο ένας στρατός είναι μακράν πιο οργανωμένος, παρότι ολιγάριθμος, λειτουργεί όπως βλέπαμε στις ταινίες τον Ράμπο, καθαρίζει ολόκληρα στρατόπεδα με όπλο ένα μαχαίρι, μόνο που αυτό το killing machine δεν οφείλει την αποτελεσματικότητά του στα χολιγουντιανά εφέ αλλά στην βαθιά γνώση, τον εύστοχο πειραματισμό και την κυριαρχία που χρόνια τώρα ασκεί σχεδόν παντού και σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Λειτουργεί με νέες τακτικές, απίστευτα δολοπλόκα σχέδια που του δίνουν την δυνατότητα να “σκοτώνει” τους εχθρούς χωρίς καν να κουνηθεί. Στο έτερο στρατόπεδο υπάρχει μια διαφαινόμενη διάλυση αν εξαιρέσει κανείς κάποιες σκληρές ομαδοποιήσεις που σώζουν ελάχιστα την παρτίδα, ενώ η υποκίνηση διενέξεων μεταξύ του στρατού όχι μόνο δεν λείπουν αλλά είναι και από τις αγαπημένες τακτικές του εχθρού.
Ας σταματήσουμε κάπου εδώ όμως τις παρομοιώσεις, κι ας μπούμε στο ψητό γιατί ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας μαίνεται καιρό τώρα, με πολλές τις παραπλανητικές φωνές συναδέλφωσης. Αυτή την στιγμή το εργατικό κίνημα εξωθείται στο να παίξει σαν τελευταίο του χαρτί το αντιφασιστικό μέτωπο, να προτάξει μπροστά την δημοκρατία και το ήθος του επαναστάτη μπροστά σε μια κοινωνία εκφασισμένη, που από την μια κραδαίνει ό,τι “αντί-συστημικό” μπορεί να ολοκληρώσει την δουλειά του συστήματος και από την άλλη κάνει την κότα κάθε φορά που της παρουσιάζουν τον Αρμαγεδδών ως σωτηρία. Ενώ από την άλλη πλάθεται και χτίζεται η νέα ιδεολογία του συνυπεύθυνου μικρό- αστού που είναι τίμιος με τον νόμιμο εκφραστή του κεφαλαίου στην χώρα του, το κράτος, σκληρός με οτιδήποτε δεν κάνει τσιμπούκια στην νομοθεσία και “λογικός” σε ότι έχει να κάνει με ανάγκες, διεκδικήσεις και αγώνες. Γιατί σήμερα κανείς δεν νοιάζεται (πόσο μάλλον δεν ξέρει) τι έγινε στην Χούντα των Συνταγματαρχών, κι αν οι πρόγονοι των ΔΙΑΣ μάρσαραν τις μηχανές τους ώστε να μην ακούγονται τα ουρλιαχτά του κόσμου που ξυλοκοπούταν άγρια στα στενά, θαμπώνεται από τα νούμερα της ανεργίας, την λεγόμενη οικονομική ευημερία όπως θαμπωνόταν και στην εποχή του Σημίτη θυμάσαι ; Σιγά μην ξέρει τι έγινε στην Γερμανία του μεσοπολέμου ή στην Ισπανία προ Φράνκο, εδώ δεν θυμάται τι του έλεγαν οι ίδιοι πολιτικοί πριν πέντε μήνες. Χέστηκε για την δημοκρατία γιατί για αυτόν η δημοκρατία είναι οι εκλογές και το κοινοβούλιο, έγινε άνθρωπος του αποτελέσματος άνευ κριτικής της διαδικασίας που το έφερε, άλλωστε πόσες φορές δεν έχεις ακούσει τώρα τελευταία το “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Πιστεύει στην ισότητα της ισοπέδωσης που όλοι είναι ένοχοι αλλά και ταυτόχρονα στην διαφορετικότητα-ανωτερότητα της φυλής που αλίμονο αν ξέρει κάτι για την φυλή πέρα από ό,τι τον τάισαν οι Βελλόπουλοι, Λιακόπουλοι, Γεωργιάδηδες και όλο το star system του Τηλέ Άστυ. Ξεκαβλώνει στο ίντερνετ και σε αυτόν που δεν μπορεί να αντιδράσει και εκεί που πρέπει κάνει την κότα, εξάλλου τα φίδια τους ξυπόλυτους δαγκώνουν όχι αυτούς με τα Prada και τις Louboutin. Γιατί τώρα την ώρα που μιλάμε πλάθεται η λάθος επιλογή για τον κόσμο που απέμεινε να αντιστέκεται, δηλαδή να πάμε να την πέσουμε στο μερικό, στην όψη που χρησιμοποιείται όχι μόνο από τα κοινοβουλευτικά πλέον τάγματα ασφαλείας, αλλά και την όψη που γαλουχηθήκαμε χρόνια τώρα, από τότε που έδιναν τον Οτσαλάν, που στέλναμε φαντάρους σε Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία και Σομαλία, που ήμασταν η Ισχυρή Ελλάδα με την ελληνική ψυχή να τρεμοπαίζει στα χρηματιστήρια και να πανηγυρίζει πάνω στους Καλατράβιαιους τάφους των σύγχρονων σκλάβων εργατών που πέθαναν εν καιρώ εργατικής ανακωχής για τα υψηλά ιδανικά και την κομματική καθαρότητα. Κερδίσαμε τίποτα λέγοντας και παλεύοντας μόνο για αυτά ; Όχι, το αποτέλεσμα το βλέπουμε, με τις αντί-συστημικές κορώνες και τα συστημικά φράγκα μεγάλωσαν τα τάγματα ασφαλείας, με την αποκάλυψη της διαφθοράς ξαναβγήκαν οι ίδιοι υπάλληλοι του κεφαλαίου στο κοινοβουλευτικό κουρμπέτι ενώ οι ίδιοι εργατοπατέρες τώρα πλασάρονται ως η τελευταία ελπίδα για γενική απεργία. Άρα στην καλύτερη θα γυρίσουμε το νόμισμα από την άλλη για να ξαναζήσουμε το Καραμανλής ή τανκς στην εκδοχή του 21ου αιώνα. Γιατί αν δεν έχουμε υπόψιν που θέλουμε να πάμε η εξέγερση, το ξέσπασμα μετά από μερικό καιρό θα μετατραπεί σε δίλημμα κάλπη ή χάος ή ακόμα χειρότερα σε κραυγή για τάξη και ασφάλεια.
“Rite of this waring god. Destructive, alive, frees you now.
Rivers of fear, don’t you know? Vigil of faith stills you now.
You’ve been shown over and over, don’t you know?”
Neurosis – Stones from the sky
Όπως ακριβώς το λέει ο στίχος, η ιστορία μας το έχει δείξει αλλά εμείς το ξέρουμε; Είμαστε έτοιμοι να πάμε σε hardcore καταστάσεις ώστε όχι απλά να επιβεβαιώσουμε στα λόγια και να ξεσκεπάσουμε του ποιος είναι αντισυστημικός και ποιος όχι, αλλά να το αποδείξουμε στην πράξη, σε κάθε μορφή αγώνα που θα δώσουμε από εδώ και πέρα. Να δείξουμε σε όλο αυτό το μικροαστιλίκι, στους χαμένους προλετάριους που δεν ξέρουν αν τους φταίει ο μετανάστης, ο πολιτικός ή το αφεντικό τους, σε όλα αυτά τα σιχάματα της αστικής τάξης πως ο μόνος που μπορεί να πάρει στην πλάτη του αυτή την κοινωνία και να την πάει αλλού μακριά από τον όλεθρο είναι εκείνη η σακατεμένη εργατική τάξη. Γιατί κουβαλά πάνω της διπλή “κατάρα” που την θέλει ικανή να δώσει λευτεριά σε όλη την κοινωνία αλλά μόνη κερδίζοντας την δική της και για να κερδίσει την δική της πρέπει να λευτερώσει την κοινωνία. Και εδώ δεν έχει εξυπνακίστικα κόλπα αλλά Μέγας Αλέξανδρος και γόρδιος δεσμός. Χρειάζεται αγώνας, οργάνωσης μιας ζωής που καταρρέει τώρα από εμάς, μόρφωση και συνεχές κυνήγι να βγούμε όλοι μας από το πνευματικό σκότος που βοηθά να μας έχουν του χεριού τους μα πάνω από όλα πεποίθηση και αντρίκια στάση. Είμαστε διαφορετικοί δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε μέσα στο μπουρδέλο του καπιταλισμού γιατί στα μπουρδέλα υπάρχουν πόρνες και νταβατζήδες και εμείς ονειρευόμαστε ένα κόσμο που δεν έχει τίποτα από τα δύο.
Ο εμφύλιος είναι ήδη εδώ και ας μην ηχούν ακόμα τα Makarov ή τα Kalaznikov, γιατί ηχούν ακόμα τα πογκρόμ, οι απολύσεις, και οι ιαχές από την κόλαση του Δάντη σε διασκευή του παγκοσμίου κεφαλαίου. Α και μην ψάξεις το κοντινότερο βουνό, η γειτονιά σου είναι το πρώτο λημέρι που πρέπει να στεριώσει το αντάρτικο, η δουλειά σου πρέπει να γεμίσει καπετανέους και εργατικά συμβούλια, και έννοια σου αυτή την φορά δεν θα χρειαστεί να μπούμε στην Αθήνα, ούτε και πουθενά, δεν θα χρειαστεί αν είμαστε παντού…
http://anonymosprovokatoras.tumblr.com/post/30276649648
Ο εμφύλιος με την έννοια που του δίνεται από την κοινωνική πλειοψηφία, δηλαδή του πολέμου μεταξύ ομοεθνών δεν τελείωσε ποτέ και σίγουρα δεν άρχισε με το έπος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Είναι ζωντανός σε κάθε χώρα που σέβεται τον καπιταλισμό της και τα στρατόπεδα είναι από καιρό μοιρασμένα, στο ένα είναι το κεφάλαιο με όλα τα μέλη, τσιράκια και μπράβους του και από την άλλη η εργατική τάξη. Σίγουρα ο ένας στρατός είναι μακράν πιο οργανωμένος, παρότι ολιγάριθμος, λειτουργεί όπως βλέπαμε στις ταινίες τον Ράμπο, καθαρίζει ολόκληρα στρατόπεδα με όπλο ένα μαχαίρι, μόνο που αυτό το killing machine δεν οφείλει την αποτελεσματικότητά του στα χολιγουντιανά εφέ αλλά στην βαθιά γνώση, τον εύστοχο πειραματισμό και την κυριαρχία που χρόνια τώρα ασκεί σχεδόν παντού και σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Λειτουργεί με νέες τακτικές, απίστευτα δολοπλόκα σχέδια που του δίνουν την δυνατότητα να “σκοτώνει” τους εχθρούς χωρίς καν να κουνηθεί. Στο έτερο στρατόπεδο υπάρχει μια διαφαινόμενη διάλυση αν εξαιρέσει κανείς κάποιες σκληρές ομαδοποιήσεις που σώζουν ελάχιστα την παρτίδα, ενώ η υποκίνηση διενέξεων μεταξύ του στρατού όχι μόνο δεν λείπουν αλλά είναι και από τις αγαπημένες τακτικές του εχθρού.
Ας σταματήσουμε κάπου εδώ όμως τις παρομοιώσεις, κι ας μπούμε στο ψητό γιατί ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας μαίνεται καιρό τώρα, με πολλές τις παραπλανητικές φωνές συναδέλφωσης. Αυτή την στιγμή το εργατικό κίνημα εξωθείται στο να παίξει σαν τελευταίο του χαρτί το αντιφασιστικό μέτωπο, να προτάξει μπροστά την δημοκρατία και το ήθος του επαναστάτη μπροστά σε μια κοινωνία εκφασισμένη, που από την μια κραδαίνει ό,τι “αντί-συστημικό” μπορεί να ολοκληρώσει την δουλειά του συστήματος και από την άλλη κάνει την κότα κάθε φορά που της παρουσιάζουν τον Αρμαγεδδών ως σωτηρία. Ενώ από την άλλη πλάθεται και χτίζεται η νέα ιδεολογία του συνυπεύθυνου μικρό- αστού που είναι τίμιος με τον νόμιμο εκφραστή του κεφαλαίου στην χώρα του, το κράτος, σκληρός με οτιδήποτε δεν κάνει τσιμπούκια στην νομοθεσία και “λογικός” σε ότι έχει να κάνει με ανάγκες, διεκδικήσεις και αγώνες. Γιατί σήμερα κανείς δεν νοιάζεται (πόσο μάλλον δεν ξέρει) τι έγινε στην Χούντα των Συνταγματαρχών, κι αν οι πρόγονοι των ΔΙΑΣ μάρσαραν τις μηχανές τους ώστε να μην ακούγονται τα ουρλιαχτά του κόσμου που ξυλοκοπούταν άγρια στα στενά, θαμπώνεται από τα νούμερα της ανεργίας, την λεγόμενη οικονομική ευημερία όπως θαμπωνόταν και στην εποχή του Σημίτη θυμάσαι ; Σιγά μην ξέρει τι έγινε στην Γερμανία του μεσοπολέμου ή στην Ισπανία προ Φράνκο, εδώ δεν θυμάται τι του έλεγαν οι ίδιοι πολιτικοί πριν πέντε μήνες. Χέστηκε για την δημοκρατία γιατί για αυτόν η δημοκρατία είναι οι εκλογές και το κοινοβούλιο, έγινε άνθρωπος του αποτελέσματος άνευ κριτικής της διαδικασίας που το έφερε, άλλωστε πόσες φορές δεν έχεις ακούσει τώρα τελευταία το “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Πιστεύει στην ισότητα της ισοπέδωσης που όλοι είναι ένοχοι αλλά και ταυτόχρονα στην διαφορετικότητα-ανωτερότητα της φυλής που αλίμονο αν ξέρει κάτι για την φυλή πέρα από ό,τι τον τάισαν οι Βελλόπουλοι, Λιακόπουλοι, Γεωργιάδηδες και όλο το star system του Τηλέ Άστυ. Ξεκαβλώνει στο ίντερνετ και σε αυτόν που δεν μπορεί να αντιδράσει και εκεί που πρέπει κάνει την κότα, εξάλλου τα φίδια τους ξυπόλυτους δαγκώνουν όχι αυτούς με τα Prada και τις Louboutin. Γιατί τώρα την ώρα που μιλάμε πλάθεται η λάθος επιλογή για τον κόσμο που απέμεινε να αντιστέκεται, δηλαδή να πάμε να την πέσουμε στο μερικό, στην όψη που χρησιμοποιείται όχι μόνο από τα κοινοβουλευτικά πλέον τάγματα ασφαλείας, αλλά και την όψη που γαλουχηθήκαμε χρόνια τώρα, από τότε που έδιναν τον Οτσαλάν, που στέλναμε φαντάρους σε Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία και Σομαλία, που ήμασταν η Ισχυρή Ελλάδα με την ελληνική ψυχή να τρεμοπαίζει στα χρηματιστήρια και να πανηγυρίζει πάνω στους Καλατράβιαιους τάφους των σύγχρονων σκλάβων εργατών που πέθαναν εν καιρώ εργατικής ανακωχής για τα υψηλά ιδανικά και την κομματική καθαρότητα. Κερδίσαμε τίποτα λέγοντας και παλεύοντας μόνο για αυτά ; Όχι, το αποτέλεσμα το βλέπουμε, με τις αντί-συστημικές κορώνες και τα συστημικά φράγκα μεγάλωσαν τα τάγματα ασφαλείας, με την αποκάλυψη της διαφθοράς ξαναβγήκαν οι ίδιοι υπάλληλοι του κεφαλαίου στο κοινοβουλευτικό κουρμπέτι ενώ οι ίδιοι εργατοπατέρες τώρα πλασάρονται ως η τελευταία ελπίδα για γενική απεργία. Άρα στην καλύτερη θα γυρίσουμε το νόμισμα από την άλλη για να ξαναζήσουμε το Καραμανλής ή τανκς στην εκδοχή του 21ου αιώνα. Γιατί αν δεν έχουμε υπόψιν που θέλουμε να πάμε η εξέγερση, το ξέσπασμα μετά από μερικό καιρό θα μετατραπεί σε δίλημμα κάλπη ή χάος ή ακόμα χειρότερα σε κραυγή για τάξη και ασφάλεια.
“Rite of this waring god. Destructive, alive, frees you now.
Rivers of fear, don’t you know? Vigil of faith stills you now.
You’ve been shown over and over, don’t you know?”
Neurosis – Stones from the sky
Όπως ακριβώς το λέει ο στίχος, η ιστορία μας το έχει δείξει αλλά εμείς το ξέρουμε; Είμαστε έτοιμοι να πάμε σε hardcore καταστάσεις ώστε όχι απλά να επιβεβαιώσουμε στα λόγια και να ξεσκεπάσουμε του ποιος είναι αντισυστημικός και ποιος όχι, αλλά να το αποδείξουμε στην πράξη, σε κάθε μορφή αγώνα που θα δώσουμε από εδώ και πέρα. Να δείξουμε σε όλο αυτό το μικροαστιλίκι, στους χαμένους προλετάριους που δεν ξέρουν αν τους φταίει ο μετανάστης, ο πολιτικός ή το αφεντικό τους, σε όλα αυτά τα σιχάματα της αστικής τάξης πως ο μόνος που μπορεί να πάρει στην πλάτη του αυτή την κοινωνία και να την πάει αλλού μακριά από τον όλεθρο είναι εκείνη η σακατεμένη εργατική τάξη. Γιατί κουβαλά πάνω της διπλή “κατάρα” που την θέλει ικανή να δώσει λευτεριά σε όλη την κοινωνία αλλά μόνη κερδίζοντας την δική της και για να κερδίσει την δική της πρέπει να λευτερώσει την κοινωνία. Και εδώ δεν έχει εξυπνακίστικα κόλπα αλλά Μέγας Αλέξανδρος και γόρδιος δεσμός. Χρειάζεται αγώνας, οργάνωσης μιας ζωής που καταρρέει τώρα από εμάς, μόρφωση και συνεχές κυνήγι να βγούμε όλοι μας από το πνευματικό σκότος που βοηθά να μας έχουν του χεριού τους μα πάνω από όλα πεποίθηση και αντρίκια στάση. Είμαστε διαφορετικοί δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε μέσα στο μπουρδέλο του καπιταλισμού γιατί στα μπουρδέλα υπάρχουν πόρνες και νταβατζήδες και εμείς ονειρευόμαστε ένα κόσμο που δεν έχει τίποτα από τα δύο.
Ο εμφύλιος είναι ήδη εδώ και ας μην ηχούν ακόμα τα Makarov ή τα Kalaznikov, γιατί ηχούν ακόμα τα πογκρόμ, οι απολύσεις, και οι ιαχές από την κόλαση του Δάντη σε διασκευή του παγκοσμίου κεφαλαίου. Α και μην ψάξεις το κοντινότερο βουνό, η γειτονιά σου είναι το πρώτο λημέρι που πρέπει να στεριώσει το αντάρτικο, η δουλειά σου πρέπει να γεμίσει καπετανέους και εργατικά συμβούλια, και έννοια σου αυτή την φορά δεν θα χρειαστεί να μπούμε στην Αθήνα, ούτε και πουθενά, δεν θα χρειαστεί αν είμαστε παντού…
http://anonymosprovokatoras.tumblr.com/post/30276649648
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου