Ναι ανθρωπάκο. Εγώ είμαι πάλι, να σε κάνω να θυμώσεις, απέναντι μου, απέναντι σε σένα, απέναντι σ'αυτούς, να θυμώσεις μήπως συνεχίσεις να αισθάνεσαι. Είναι σημαντικό να μη νιώθεις νεκρός. Ο πόλεμος άρχισε. Την Κυριακή μετρήσαμε δυνάμεις. Και είμασταν πολλοί, την επόμενη φορά θα είμαστε περισσότεροι, θα είμαστε εκεί από νωρίς και θα φτάσουμε μέχρι την Ομόνοια, αναγκαστικά θα ενωθούμε με τον κόσμο του ΠΑΜΕ, μη φοβάσαι δε θα τους κολλήσεις επανάσταση, ούτε κι αυτοί εσένα ιδεολογική καθαρότητα. Αν είμαστε τόσοι πολλοί δε θα μπορούν να κινηθούν τα ματ, και ακόμα κι αν τα καταφέρουν, θα κάνουν και τον κόσμο των πορειών του ΠΑΜΕ κοινωνό του τη βιώνουμε, θα οργιστούν ακόμα περισσότερο, και μετά άντε σταμάτα τόση οργή.
Κάθε φορά θα φτάνουμε και πιο κοντά στο να τους ανατρέψουμε. Στο μεταξύ εσύ ανθρωπάκο, να συμμετέχεις στις απεργίες σου, στις συνελεύσεις των γειτονιών σου, να μάθεις πως να συνδέεις το ρεύμα σου και αυτό του γείτονα, να ανταλλάσεις άχρηστα για σένα πράγματα με χρήσιμα για άλλους. Να φτιάξεις τις δομές αυτές που απαιτούνται, έτσι όταν τους ρίξουμε να βγούμε από το σκοτάδι πιο γρήγορα. Μη περιμένεις τα πάντα από τους άλλους, μην ακούς ειδήσεις και μη πιστεύεις τους πολιτικούς. Ο πόλεμος ξεκίνησε, κι ακόμα και για ένα ψηφαλάκι παραπάνω θα σου πουν τέρατα. Μη μασάς ανθρωπάκο. Η λύση δεν είναι οι εκλογές. Ποτέ δεν ήταν, η λύση είναι να καταλάβεις ποιος είσαι, που ανήκεις, τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Και να σου πω και μερικές αλήθειες για την Κυριακή, αλήθειες που μάλλον ήδη ξέρεις. Αυτοί που συγκρούοταν με την Αστυνομία δεν ήταν 300-400 μπαχαλάκηδες με αντερκάβερ μπάτσους, ήταν και αυτοί, αλλά κυρίως ήταν χιλιάδες άνθρωποι σαν και σένα και σαν και μένα, σαν τον πατέρα ή το παιδί σου. Ναι, ανθρωπάκο, σήκωναν κι αυτοί μάρμαρα και πετούσαν, έσπασαν κι αυτοί τράπεζες και πολυεθνικές. Και ξέρεις τι; Όλοι χειροκροτούσαν και θα θελαν να μπορούν να κάνουν το ίδιο, να σπάσουν το φόβο. Προφανώς υπήρξαν ακρότητες, προφανώς κάποιοι το έκαναν και γιατί τους φάνηκε παιχνίδι, αλλά αυτό που έγινε την κυριακή ήταν επιτέλους η κήρυξη του ταξικού πολέμου και από μεριάς μας, γιατί από την άλλη είχε καιρό κηρυχθεί.
Έχω όμως ένα παράπονο ανθρωπάκο, εσύ που κάθησες σπίτι την Κυριακή, και συ που δεν πήρες και άλλον έναν μαζί σου, την επόμενη φορά έλα. Σου λέω η νίκη είναι σίγουρη, σε τρέμουν ανθρωπάκο, για αυτό και θέλουν να σε σκοτώσουν, για αυτό και δεν πρέπει να φοβάσαι, τους τελειώνουμε και αρχίζουμε κάτι άλλο, κάτι καινούριο..Έλα σου λέω..
ps: Όσοι μιλούν για μάρμαρα, και ανέργους από τα κλειστά μαγαζιά, να κοιταχτούν στον καθρέπτη και να μουν πουν αν ΣΗΜΕΡΑ μόνο σκέφτηκαν πως 1000 τουλάχιστον άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους(και 1000 κάθε μέρα). Όποιος βάζει στην ίδια ζυγαριά μάρμαρα και ανθρώπινες ζωές, χμ...δε μπορώ καν να τελειώσω καν μια τέτοια πρόταση..
Τα λέμε ανθρωπάκο, στο δρόμο, στη δουλειά, στην απεργία, και αν με δεις χαιρέτα με, έτσι να σπάσει το κρύο κι ο φόβος, να χαμογελάσω λιγάκι. Θα νικήσουμε...
πολύ καλό
ΑπάντησηΔιαγραφή